การสร้างหมากทุย ตำนานการสร้าง หมากทุย

การสร้างหมากทุย ตำนานการสร้าง หมากทุย

หมากทุย ดีทางแคล้วคลาด คงกระพัน และมหาอุด
  
ในตำรับเครื่องรางของขลังไทยนั้น  ท่านได้บอกไว้ประการหนึ่งว่า  อันต้นไม้ใดก็ดีที่อยู่ดี ๆ ก็มีอันเป็นยืนตายแห้งทั้ง ๆ ที่ผืนดินก็อุดมสมบูรณ์ดีไม่มีวี่แววแห่งโรคต้นไม้นั่นแหละเรียกกันว่า  “ต้นไม้ตายพราย”  จะเป็นหมากตายพราย  มะยมตายพราย  หรือไม้ไผ่ไม้รวกตายพรายก็เหมือนกัน  นำเอาชิ้นส่วนของมันมาทำเครื่องรางของขลังได้อย่าทิ้งให้เปล่าประโยชน์ไป ที่ไม่เข้าหลักก็มีเพียงกล้วยตานี้ตายพรายเท่านั้น  ที่เขาไม่ค่อยจะนิยมเพราะถือว่าเป็นอวมงคล  เหมือนคนออกลูกตายทั้งกลมนั่นแหละ

พูดถึงต้นหมากนั้นตามปกติตายยากจะมีอายุยืน  ที่จะตายได้ก็มีเพียงน้ำท่วมขังนาน ๆ  หรือไม่ก็ถูกลมพัดหักกลางต้นอันนี้ตายแน่นอน  แต่ถ้าหมากนั้นอยู่ดี ๆ ก็ตายแห้งกรอบเหลืองทั้ง ๆ ที่จั่นติดลูกดกพราว  หมากนั้นเป็น  “หมากตายพราย”  ให้นำมาทำเครื่องรางที่เรียกว่า  “หมากทุย”  และหมากทุยนั้นก็คือเครื่องรางที่เกิดจากการเอาลูกหมากตายพรายขนาดย่อมมาประกอบพิธีซึ่งยุ่งยากพอสมควร  จึงทำได้ยากและต้องอาศัยฝีมือของท่านพระอาจารย์ทำเป็นหลัก
 
เท่าที่ได้สำรวจในแวดวงนักนิยมสะสมเครื่องรางของขลังนั้น  จะมีเพียงสองสำนักที่ได้รับความนิยมสูงและแพร่หลายได้แก่ของสำนักวัดหนัง  บางขุนเทียน  โดยท่านเจ้าคุณพระภาวนาโกศลเถระ  (เอี่ยม)  อดีตเจ้าอาวาสและอีกสำหนักหนึ่งคือ  หลวงพ่อทอง  วัดดอนสะท้อน   แต่สำนักหลังนี้จะมีอายุการสร้างหลังกว่าของวัดหนัง  บางขุนเทียน
 
ท่านเจ้าคุณเฒ่านั้นท่านเป็นพระเถระที่ประกอบไปด้วยอำนาจจิตอันสูงส่ง  เดิมทีท่านเป็นพระอธิการธรรมดา ๆ ทว่าท่านมีอภินิหารในพระเครื่องรางมากมาย  จนกระทั่งเล่าลือไปถึงพระบรมมหาราชวัง  ขุนน้ำขุนนางและเชื้อพระวงศ์ต่าง ๆ ได้เดินทางมาขอพระเครื่องรางของท่านไปใช้เป็นอันมาก  แม้แต่พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่  5  ได้ทราบเสด็จเป็นการส่งนพระองค์ไปนมัสการท่านเจ้าคุณเฒ่าที่วัดหนัง
 
ดังนั้นเมื่อท่าเจ้าคุณเฒ่า  วัดหนัง ได้มีโอกาสรับเสด็จพระพุทธเจ้าหลวงอีกครั้งพระคุณท่านก็ได้รับการถวายจีวรแพร  และสิ่งอื่น ๆ ด้วยที่ทรงซื้อมาจากฝรั่งเศสพร้อมกับพระราชทานสมณศักดิ์ให้เป็นพระราชาคณะที่เจ้าคุณพระภาวนาโกศลเถระ ตั้งแต่นั้นมา

การสร้างหมากทุยนั้น ประการแรกท่านจะให้ศิษย์ไปขึ้นต้นหมาก  เพื่อเอาลูกหมากที่ตายพรายลงมา  และลูกหมากนั้นจะต้องเป็นลูกหมากอ่อนที่มีขนาดเล็กพอเหมาะ  ส่วนการจะขึ้นไปนั้นท่านจะสอนคาถาภาวนาให้  เมื่อเวลาขึ้นต้นหมากก็ต้องภาวนาทุกช่วงเวลาไต่  ครั้นพอถึงแล้วก็ไม่ให้เอามือเด็ดแต่ให้ใช้ปากคาบแล้วดึงจนลูกหมากขาดแล้วเวลาคาบไว้ในปากพร้อมกับภาวนาคาถากำกับทุกช่วงไปการขึ้นครั้งหนึ่งจะได้ไม่กี่ลูกเท่านั้น
 
เมื่อได้ลูกหมากตายพรายมาแล้วก็เปิดจุกด้านบนคว้าเอาเนื้อหมากด้านในออกให้หมด  จากนั้นจึงเอาเม็ดพระธาตุ  (หรือถ้าไม่มีก็เอากระดาษสาลงพระนามพระพุทธเจ้าด้วยอักขระแทน)  เมื่อทำการปลุกเสกแล้วก็บรรจุไปด้านในแทนให้เต็ม  จากนั้นก็เอาชันโรงใต้ดินมาอุดปิดทับด้านบนให้แน่น  เพื่อป้องกันความชื้นและพวกตัวแมลง
 
การปลุกเสกกำกับด้วยพลังจิต  จนเกิดอุดมนิมิต  เป็นว่าลูกหมากนั้นลุกขึ้นตั้งได้เอง  จึงถอนจิตแล้วนำไปถักเชือกหุ้มอีกชั้นหนึ่งแล้วลงรักเคลือบผิว  ทำห่วงด้านบนเพื่อใช้สำหรับคล้องคอ  เพราะภายในได้บรรจุพระนามพระพุทธเจ้าสำคัญ ๆ ไว้  จึงไม่สมควรจะนำมาคาดเอว  หรือห้อยพวงกุญแจ  เป็นสิ่งที่ไม่ควรอย่างยิ่งทีเดียว
 
อานุภาพการใช้ได้กล่าวไว้ว่าเมื่อนำติดตัวจะช่วยป้องกันทางด้านมหาอุด  คงกระพัน  แคล้วคลาด  และยังป้องกันภูตผีปีศาจ  เมื่อมีสิ่งนี้พยายามหมั่นปลูกเสกกำกับด้วยคาถาพระเจ้าห้าพระองค์ว่า  “นะโมพุทธายะ”  อยู่เสมอ ๆ 
 
หลักการดูหมากทุย  ประการแรกให้ดูลักษณะภายนอกก่อนว่าจะต้องมีลักษณะป้อมตัวโตเรียวมาทางก้น  คล้ายกับลูกหมาก  แม้จะถักหุ้มก็ยังคงมีลักษณะเค้าให้เห็นถ้ากลมอาจจะเป็นลูกอมผงวิเศษที่ถักหุ้ม  ซึ่งมีราคาถูกกว่าหมากทุย  ประการที่สองให้ดูรักที่ลงเอาไว้จะต้องแห้งสนิทห่วงด้านบนมีทั้งสองห่วง  ทองแดงถักเชื่อมกับเชือกและที่เป็นห่วงเชือกถักในตัว  ขนาดไม่เป็นมาตรฐานแต่ไม่ใหญ่มากเท่ากับลูกหมากดิบธรรมดาทั่วไป  ส่วนลายถักเป็นเครื่องสังเกตอีกประการหนึ่ง  สำหรับในรายที่ใช้จนเชือกถักขาดหมด  จะเห็นเนื้อในเป็นผิวหมากแห้งเหี่ยวไม่สด  ชันโรงที่ปิดจะแห้งไม่เปียกเยิ้ม  ส่วนของเทียมนั้นจะสดและใหม่กว่าเห็นได้ชัด  รูปที่นำมาประกอบเรื่องเป็นภาพของแท้จากวัดหนังทั้งสิ้น

หมากทุย แคล้วคลาดอยู่ยงคงกระพัน หลวงพ่อสาย วัดนามวิจิตร